439

چندساله که شب بیست و سوم آرزوهام رو می‌نویسم روی یه کاغذ و می‌ذارمش صفحه اول سوره یاسین. امشب آرزوهای پارسال رو خوندم. آخریش رو یادم نبود که نوشتم. یکی مونده به آخری رو هم. به هرحال، یکی‌ش مستجاب شده و یکی‌ش نه. و به هرحال، اونی که مستجاب شد رو می‌خوام که مستجاب‌تر بشه و اون یکی‌ش رو دیگه نمی‌خوام. چه اتفاقایی می‌تونه بیفته تو یه سال...

.

خدایا تقدیر من رو مهدی‌ت قرار بده. دوست داشتنش. خدمتش. حرف زدن باهاش. دلتنگ شدن براش. خدایا تو همه ثانیه‌هام مهدی‌ت رو بنویس. تو هر نفسم گرمای عشقش رو پر کن. تو هر قدمم شوق رسیدن بهش رو بریز‌. آه، خدای من...

یک شانس دوباره.

قبلن فکر می‌کردم وقتی برای روزهای میلاد جشن می‌گیریم، تولدی است مثل تولدهای ما. تولدهایی که برای همدیگر می‌گیریم، کیک می‌بُریم، کادو می‌خریم. یعنی صرفن اعلام می‌کنیم که از حضور فلان آدم در خوشحالیم. این روزها اما فکر می‌کنم به دنیا آمدن امام معنایی فراتر از این دارد. معنایش این است که خدا یک شانس دیگر به ما داده. یک شانس دیگر برای اینکه به تیرگی‌های این دنیا نبازیم. یک شانس دیگر که گم نشویم. داشتن این فرصت عمقین خوشحال‌کننده است. هم برای ما که دوباره می‌توانیم خودمان را امتحان کنیم و هم برای خدا که مهربانی‌اش را اینقدر مستقیم به رخ کشیده. برای همین ما یاد این روز را زنده نگه می‌داریم، تبریک می‌گوییم، جشن می‌گیریم و خوشحالیم. نه چون یک آدم دیگر به دنیا آمده، برای اینکه خدا به ما لبخند زده و یک فرصت دیگر بهمان داده. از میان همه این فرصت‌ها، تنها یکی برایمان باقی مانده. بعد از او شانس مجددی نداریم. کس دیگری به دنیا نمی‌آید. برای همین است که فکر می‌کنم نیمه شعبان، اگر نگویم خاص‌ترین و مهم‌ترین، یکی از خاص‌ترین و مهم‌ترین روزهای سال است. ما فرصت‌های قبلی‌مان را از دست داده‌ایم، اما این یکی هنوز...

پ.ن: تولد امروز، اول از همه، مبارکِ خدا باشد...

ما برادرانِ غریبِ لیلا...

دوست دارم درباره غریب و برادران لیلا بیشتر بنویسم. اما فعلن فکر می‌کنم هردوی این فیلم‌ها باید ساخته و اکران شوند و ما باید هردو را در فاصله زمانی کمی ببینیم. غریب، برای اینکه بدانیم آدم‌ها در تاریخ چه زحمتی کشیده‌اند برای ما و برادران لیلا برای اینکه بدانیم ما چقدر همه‌چیز را خراب کرده‌ایم...

436

صحبت درباره اینکه آن سس تند، چقدر تند است و دیگر هیچ.

435

حرفای امروز پتانسیل‌ش رو داشت که بکشه من رو.

434

می‌خوام تو سال جدید به همه جاها و قرارها به موقع برسم و عادت دیر رسیدن همیشگی‌م رو واقعنننن بذارم کنار. کاش بشه.

1401

اگر بخواهم کوتاه و مختصر نتیجه 1401 را بگویم، یاد گرفتم که انرژی‌ام محدود است. کارهایی که می‌توانم برای خودم تعریف کنم محدود است. وقت هم محدود است. باید تا آنجا که وقت و انرژی‌ام اجازه می‌دهد، خودم را مشغول کنم. کمال گرایی‌ای که باعث می‌شود بخواهم 7-8 تا کار با هم پیش ببرم را باید بیندازم دور. باید فراموشش کنم. من بسیار محدودم. بسیار کوچک. بسیار بی‌اهمیت.

از 1401 یاد گرفتم که باید محکم «نه» بگویم. به بعضی کارها، هرچقدر هم که خوب و مفید باشند، باید نه بگویم. چون «نمی‌توانم». چون -به قول آن جمله معروف- من یک پروژه دائمی توسعه فردی نیستم. من یک انسان با انرژی خیلی محدودم.

در پایان 1401 خسته ام. چند روز اول امسال را فقط استراحت کردم...