حائل

و خبرها حاکی از اینه که بعد کنکورم می‌تونم -ایشالا- اونقدر مشهد بمونم که نمازام کامل باشه. و این دقیقن همون چیزیه که خواستن شدیدش از مرداد ۹۸ مونده بود به دلم. جوری که فکر می‌کردم نمی‌شه دیگه هیچ‌وقت. اون آدما، اون حسینیه، اون شبا... الحمدلله علی کل حال.

پ.ن: صدای ما آسمان پرستاره حرم را پر کند که "آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند...". بعد در حالی که گنبد در خیسی چشم معلق است، به یاد تمام سال‌های گذشته و موهای سفید شده بیفتیم، "دلبر که جان فرسود از او". و البته که "نومید نتوان بود از او..."

پ.ن: آقای امام رضا! ممنونم که می‌شد الان خیلی تیره‌تر از این باشم ولی اجازه ندادید. می‌ارزد با شما بودن به خیلی بودن‌های دیگر...

پ.ن: به جای همه کسانی که نشناخته‌ام، به جای همه کسانی که دوستشان ندارم، دوستت دارم امام رضای عزیزم. تولدت خیلی مبارک همه عالم باشد.

پ.ن: "عاشقت بودن عشق منه". بله آقای امام رضا!